Het debat over het ontslagrecht gaat maar door. Minister Donner (Sociale Zaken, CDA) is voor de tweede keer teruggefloten door de Tweede Kamer over zijn wetsvoorstel om ontslagvergoedingen bij inkomens vanaf 75.000 euro te beperken tot één jaarsalaris. Zelfs zijn eigen partij, het CDA, zag er niks in.
Hetzelfde gebeurde een jaar geleden precies zo, toen de Raad van State kritiek uitte op Donner. De grens van 75.000 euro zou een ongelijke behandeling van werknemers betekenen. Iemand met een inkomen van 74.999 euro krijgt tenslotte een ander bedrag uitgekeerd dan een vergelijkbare collega met evenveel dienstjaren met een salaris van 75.000 euro.
Hoe zit het nu precies in Nederland? Wanneer mag je iemand ontslaan? In het kort: in Nederland moet een werkgever, wil hij iemand ontslaan, een ontslagvergunning aanvragen bij het Centrum voor Werk en Inkomen (CWI), of ontbinding van de arbeidsovereenkomst aanvragen via de kantonrechter.
Om deze vergunning te krijgen moet de werkgever aantonen dat het bedrijf er zo slecht aan toe is dat ontslag gerechtvaardigd is, of dat de werknemer niet functioneert. De meningen hierover kunnen verschillen.
Zo werd de McDonalds onlangs nog door de rechter teruggefloten nadat het een werknemer ontsloeg om een plakje kaas.
De werkgever stelt bij ontslag vaak een ontslagvergoeding voor (of deze wordt in de gang naar de rechter door de rechter bepaald). Daarvoor bestaat een vaste formule, de ‘kantonrechtersformule’: per gewerkt jaar ontvang je één maandsalaris, waarbij gewerkte jaren boven het vijftigste levensjaar dubbel tellen en jaren tussen 40 en 50 voor anderhalf keer.
Donner wil deze regels graag veranderen. Het moet volgens hem voor werkgevers makkelijker worden om mensen te ontslaan. En er moet een maximum komen aan de ontslagvergoeding. Voorlopig vinden zijn plannen nog zo veel weerstand, dat het hiervan nog niet is gekomen.